همیشه اینطور نیست که آدمهایی که دوستت دارند برای همیشه دوستت داشته باشند، شاید هم برای همیشه دوستت داشته باشند اما برای همیشه با تو نمی مانند و تو، یک روز از خواب بیدار میشوی و میبینی اویی که دوستت داشته بی هوا و یکهو رفته و خروار خروار خاطره جاگذاشته توی قلبت و خروار خروار حسرت روی دوشت و تو می مانی و یک عمر این پرسش بی پاسخ که چرا بلد نیستی کسانی را که دوستت دارند دوستشان داشته باشی.
عقربه های ساعت تند و تند می دویدند گویی زمان دنبالشان کرده بود و من تو را جایی میان ساعت دوازده تا دو گم کردم و شنهای ساعت تمام شد. انگار زمان آنها را بلعیده بود.
تو جایی میان شعرهای شهریار آمدی، جانم به قربانت و جایی لا به لای شعرهای سعدی رفتی دامن کشان من زهر تنهایی چشان و شنهای ساعت تمام شد و زمان خاطراتت را بلعید و قی کرد بلعید و قی کرد بلعید و قی کرد.
البته واضح و مبرهن است و شما هم به چشمان خودتان دیده اید یا حالا خوانده اید که آنچه مسلم است من در کلیشه گیر کرده ام و نوشته هایم یک قالب خاص به خود گرفته اند که حالا خیلی هم زیبا نیستند، یک جور کلیشه مثل جمله های معروف آقای خیابانی که هر چقدر ظاهرشان با هم متفاوت باشد باطن آن جملات یک چیز است.
صد البته در اینکه شما حضرات خود اساتید گرانقدر و والایی هستید و ما در محضرتان تلمذ میکنیم شکی نیست و فقط میخواهم جهت استحضار حضرات یاد آور شوم که من خود ایراد کارم را می دانم و چون نظرات دیگران به هیچ جای مبارکمان نیست هیچ وقت سعی در اصلاح خودم نداشته ام، اصولا من شروع کننده خوبی هستم ولی تمام کننده بدتری هستم مثل همین تیم استقلال که چند سال پیش از ابتدای فصل در صدر جدول بود ولی در پایان فصل از بین چهار تیم مدعی قهرمانی پنجم شد و باز هم صد البته خدای را شاکرم که استقلالی نیستم و این مثال را فقط جهت عینیت بخشیدن به مسایل مطروحه، مطرح کردم. باری، سخن کوتاه کنم که من در هیچ جای زندگی تمام کننده یا حتی ادامه دهنده خوبی نبودم و همین حالا هم نمی دانم چطور این مقال را به اتمام برسانم و برای همین رابطه هایم هیچ وقت سرانجامی نداشته، هر چند از این رهگذر فواید و لذات زود گذر نصیب ما شده.
ما ایرانی هستیم. ن و مردان روزهای سخت، روزهای نفسگیر، ن و مردان اعجوبه، ما ایرانی هستیم زن و مرد آزادی خرمشهر، آزادی بندر گمبرون، زن و مرد هشت سال پایداری در برابر تمام دنیا، ما ایرانی هستیم اسطوره تلاش برای بقا، ما ایرانی هستیم زن و مرد تمدن هفت هزار ساله، آذری و کرد و لر و فارس و عرب و بلوچ و ترکمن و .
ما اسطوره مقاومتیم چه تازی باشد چه رومی، چه اسکندر چه چنگیز مغول.
ما از نسل خرم دینانیم از نسل سیاه پوشان از نسل آرش و آریوبرزن، از تخمه کوروش و داریوش، ما مردمان اسطوره سازیم رستم داریم و سهراب، گرد افرید داریم و هلاله، بی بی مریم بختیاری و بی بی قدم خیر.
ما از نسل سردارانیم، از دامن زن این سرزمین سورنا برخاسته، همت و باکری، امیر کبیر و رییس علی.
ما مردمان اتحادیم و به اوج رسیدن، افسوس که در اوج ماندن را نمی دانیم.
دلم میخواهد اینجا بنویسم که خانم ت چقدر خوب می نویسید و من چقدر بعضی لحظات دلم میخواهد بگویم با تمام علاقه ای که به شما دارم با نظر شما مخالفم یا اشاره به چشمان زیبای خانم ر داشته باشم و بگویم که میشود برای آن چشمها مرد حتی، یا آقای ص را خطاب قرار داده و بگویم با اینکه مزخرف میگویی اما هیچ چیزی به اندازه نوشته هایت مرا نمی خنداند یا برای خانم نون نازنین بنویسم تنها زنی بودی که مرا برای خودم میخواستی و چقدر در موردت خطا رفتم یا از آن خانم که حتی اشاره به نامش نمیکنم چون شاید متوجه بشود که او را می گویم و دلش بشکند و من اهل دل شکستن نیستم مگر در مواقعی که منافعم به خطر بیفتد و چون برای منافع من خطری ندارد پس دلش را نمی شکنم و اشاره خفیف هم به نامش نمیکنم، بپرسم واقعا چرا اینقدر خنگی؟ یا چون این مورد به شما ربطی ندارد خانم شین را قاطی ماجرای این نوشته نکنم یا به آن خانم میم زیبا رو بگویم حیف که تو را نفهمیدم یا به آن آقای سین بگویم خاک بر سرت که اینقدر لوس کامنت می گذاری و حتی به آن آقای شین که فکر میکند خیلی زبان دارد بگویم چیز ما هم نیستی هم یعنی گرد و خاک ته کفش ما و خیلی چیزهای دیگر که میدانم حوصله اش را ندارید.
دلم میخواهد اینجا بنویسم و شما هم بخوانید و به به و چه چه کنید.
با چشمانی که به تیرگی شب شبیخون زده اند به کدام نقطه از تاریخ نقب زده ای که بودنت، فرسنگ ها بعید است و دور، به کدام قصه عاشقانه سفر کرده ای که مجنون بر لیلی نگاهت کرنش می کند، به کدام جوخه فرمان آتش داده ای که هویدا حلاج وار سر دار را طلب میکند و در کدامین آیه نازل شده ای که سهراب محمد وار به معراج می خواندت.
درباره این سایت